Logo's (tijdelijke internetpagina)

 logo 1:

Logo 2

Logo 3

Logo 4

Logo 5

De Stilte Loopt Met Je Mee

 

Je loopt.
Maar het is niet je lichaam dat beweegt,
het is je hart dat klopt door je herinneringen.

De avond brengt geen duisternis,
maar een mantel van gemis.
Elke voetstap echoot een naam die ooit fluisterde:
“Ik ben hier.”

Je draagt geen rugzak,
maar een last van liefde die geen plek meer heeft.
Je ogen zien het licht,
maar zoeken gezichten die verdwenen zijn.

En toch, je loopt.

Niet om te vergeten,
maar om te herinneren met elke vezel van je wezen.
tranen vallen niet, ze branden zich een weg naar binnen.

En als je aankomt, is er geen finishlijn. Alleen een fluistering in de wind: “Dank je. Voor het lopen. Voor het liefhebben. Voor het blijven.”

Niet om te genezen, maar om te zeggen:
“Ik ben nog steeds verbonden.”

De stad is stil, maar jij bent vol met gevoelens.
Je tranen vallen niet, ze branden zich een weg naar binnen.

En als je aankomt is er geen finishlijn. Alleen een fluistering
in de wind: “Dank je, voor het lopen. Voor het liefhebben.
Voor het blijven.

© JB 4 oktober 2025

De Stadsdichter

Hij wandelt niet, hij zweeft als een gedachte die nog niet geboren is.
De stenen spreken tot hem, de geur van de stad is zijn gebed.
Zijn pen is geen pen, maar een sleutel tot vergeten kamers waar herinneringen slapen in het stof van oude dromen.
Hij hoort de stad fluisteren in de adem van de wind, in het zuchten van bruggen en het geruis van zielen die zich vermommen als voorbijgangers.

Wanneer hij spreekt, spreekt hij niet tot oren maar tot harten. Zijn woorden zijn licht, dat zich vermomt als schaduw om niet te verblinden.
Zijn stem is geen echo van stilte, maar een roos die bloeit in beton, naamloos, maar vol herkenning.
Hij noemt je niet, maar herinnert je aan wie je bent.

O stadsdichter, vriend van het gewone, minnaar van het moment, boodschapper van wat nooit werd gezegd maar altijd werd gevoeld.

 

© 24 september 2025

In dit moment

 

In dit moment,

waar niets een verleden draagt

en toekomst zwijgt als een slapend kind,

In dit moment

ontbloot zich het gezicht van eeuwigheid.

Tijd wordt niet geteld en geen naam houdt stand
alleen de beleving danst op het ritme van het hart
dat durft te luisteren.

Het licht kust de ziel zonder te vragen wie zij is,
en de wind zegt zacht:
“Jij bent het, jij bent altijd geweest.”

Laat los, je gedachten van waarom en wanneer.
Want in dit moment is de liefde geen vraag,
maar een antwoord.

©17 september 2025

 

Thuiskomen

 

Het ochtendgloren wekt mij met zachtere handen,
de tijd tikt niet meer, maar zweeft.
Wat ooit ver weg leek,
zit nu als een vogel op mijn schouder.

De spiegel liegt niet meer,
maar zingt van reizen die ik nog niet begreep.
Rimpels zijn rivieren,
die terugstromen naar de bron.

Ik voel de adem van het onzichtbare,
niet als beklemming, maar als uitnodiging.
De sluier om me heen wordt doorzichtiger
alsof een poort opent zich zonder sleutel.

Wat ik verloor, keert terug in andere vormen.
Wat ik liefhad, blijft in stilte bij me.
En elke stap die ik zet, is geen afscheid,
maar een thuiskomen.

© 16 september 2025

Het oude huis (Burgwal Kampen)

 

In het huis waar de muren spreken
draag ik de schaduw van mijn verleden.
Gesmoorde stemmen zonder verhaal
zweven als stof in het ochtendlicht.

Angst woont hier, niet als vijand,
maar als herinnering.
Een droombeeld, scherp en zacht,
een echo van een onbekend verleden

Maar ook een stem van oorsprong
spreekt tussen de bakstenen,
vervreemdend,
maar toch een deel van mij.

Dit huis verbindt angst met trots,
zoals wortels zich vastzetten in steen.
Het vertelt zonder woorden,
en ik luister met mijn ziel.

Want dit huis, oud en stil, is geen plek
maar een spiegel.
Een stukje van mijzelf
dat ik niet meer ontwijk,
maar omarm.

© 11 september 2025

Mijn kind (Mijn ster)

 

Toen jij kwam,

verschoof de hemel een wolk

en zong de wind: “Zie, daar is liefde.”

Je was geen kind,

Maar een ster die in mijn armen viel

een licht zonder naam

een gedicht dat zich nog moest herinneren

hoe het klonk

 Ik gaf je woorden,
zoals de men water geeft aan een roos
die al weet hoe ze moet bloeien.
En jij, jij danste op je eigen ritme,
liet mijn taal verdampen in jouw vuur,

en ik keek toe om te leren.

Nu ben je ver, maar niet buiten mij.

Je bent de echo in mijn stilte,

de druppel in mijn wijn,

de adem tussen mijn gebeden.

En als ik verdwijn,

zal jouw licht nog steeds

mijn duisternis verlichten.

© september 2025

© september 2025

Oud en wijs

 

ik ben geen berg
maar heb geleerd te blijven staan
ook als er stormen kwamen
zonder te vragen waarom

mijn huid draagt de zon
van zoveel dagen
mijn ogen de maan van nachten
waarin ik niets zocht, maar alles vond

wijsheid kwam niet als antwoord
maar als stilte die bleef
toen mijn vragen vervaagden

oud zijn is niet het einde
maar het begin van luisteren
naar wat nooit werd gezegd
maar altijd werd bedoeld

© 1 september 2025

Het onzichtbare licht (Mantra n.a.v. het woord Kindermishandeling)

Ik ben niet wat mij is aangedaan.

Ik ben het licht dat bleef.

Pijn heeft mij gevormd, maar niet gebroken

De stilte heeft me gedragen, 

de sterren hebben mij gezien.

De eeuwigheid fluistert mijn naam,

zelfs als ik hem vergeten ben.

Ik adem, ik groei,

keer terug naar mezelf.

want ik bèn het onzichtbare licht.

© 22-08-2025

Zoeken

 

Noem het geen dwaaltocht,
want je ziel kent geen rechte paden.
en wat een omweg lijkt,
is slechts een dans om het centrum heen.

Je vond een waarheid,

maar zij fluisterde: “Laat mij los.”

Want ik ben slechts een sluier

voor wat nog niet is onthuld.

Sluit je ogen niet voor het onbekende,

het is daar dat ik op je wacht.

Niet als antwoord,

maar als vraag die leeft.

Word geen lid van een kamp,

geen volger van een vlag.

Wees wind, wees water,

wees het lied dat niemand bezit.

Want de waarheid is geen steen,

maar een vogel in vlucht.

En jij,

jij bent haar vleugels.

© 17 augustus 2025

Verkleuren in eenvoud

.

In de stille ochtendglans,
waar dauw nog twijfelt aan verdwijnen,
verkleurt het licht in zachte dans,
alsof de dag traag wil verschijnen.

Een blad, ooit groen, nu okergeel,
verliest zijn haast, zijn dromen.
Eenvoud sluipt, in wat vergaat-
in wat niet meer zal komen.

Geen pracht, geen schreeuw, geen groot gebaar,
maar het fluisteren van tijd die glijdt.
als een wolk die zonder reden vaart,
een schaduw die zich stil verspreidt.

Zo leert het leven ons te kijken,
niet naar wat schittert, maar wat zwijgt.
Want alles dat verkleurt in rust,
is eenvoud die een droom ontstijgt

 

© 9 augustus 2025

Zonnebloem

 

Ik richt mij naar het vuur in de hemel,
niet uit dwang, uit verlangen.
Wat mij voedt is onzichtbaar,
maar in mijn groei reik ik naar het licht,
vorm ik elke dag een gebed van kleur.

Mijn hart opent zich in stilte,
blad na blad,
tot ik niets meer ben
dan een spiegel van licht.

De aarde houdt mij vast,
maar mijn ziel reikt omhoog.
Ik weet niet waarom ik dans,
alleen dat ik moet.

En als het licht zich verbergt,
wacht ik niet in angst
ik rust,
wetend dat liefde altijd terugkeert.

© 7 augustus 2025

Laat de wind je gids zijn

 

Loop niet waar de stenen zijn gelegd,
maar waar het onkruid fluistert onder je voeten.
Waarheid zit niet in de meetlinten van wetten,
maar in het zingen van vogels
die nooit naar school gingen.

Eenheid is als de zee, elke golf apart,
maar samen het hele water.
Loop niet in de pas, maar zoek het ritme van je hart
die je eigen muziek speelt.

Begraaf je gedachten niet
in de koude grond van dogma’s,
Laat ze bloeien in het zonlicht van liefde.
Verlies jezelf niet in regels,
want zelfs sterren houden zich niet
aan vastgestelde banen.

Wees de dans, niet het gebod.
Wees het vuur, niet de lucifer.

© JB 20 juli 2025

Vandaag

 

We lopen door straten vol spiegels, maar niemand ziet zichzelf.
We spreken van waarheid, maar fluisteren leugens met een glimlach.
De wereld is een marktplein vol van illusies.
We betalen de prijs, terwijl de waarde daalt
We kopen geluk in dozen en verkopen stilte voor lawaai.

De werkelijkheid is vermomd, als nieuwsbericht,
We geloven wat glinstert, en vergeten wat ademt.
O ziel, word wakker,
De verdwazing is geen droom, maar een gewoonte geworden.
Breek eruit. Niet met woede, maar met aandacht.
Niet met strijd, maar met liefde.

Want achter de rook van meningen en het stof van bezit,
wacht een waarheid die niet schreeuwt, maar fluistert.

© Juul Baars 3 juli 2025

Morgen

 

de onbekende wens, die je gedachten streelt
sluimert op de plek waar zon en schaduw elkaar vinden
waar de tijd zichzelf loslaat
en speelt met de tinteling van het onbekende

verborgen visioenen kleuren zwevende beloftes
tonen zich als een deur die opent zonder sleutel
waarachter naamloze gedachten zich verweven
en beelden stromen als een rivier,
niet gevangen in het verleden
niet beperkt door het heden
maar vrij en ongrijpbaar stralend
zoals de eerste lichtstraal het duister doorklieft
en zich niet afvraagt of zij welkom is

© 12 juni 2025

Zoeken

 

nog steeds reis ik, zonder eindbestemming
beweeg ik me door het onbekende
om nergens aan te komen, maar om te ervaren
De vragen die ik stel, klinken als een echo in de bergen
ze weerkaatsen in antwoorden, soms helder, soms vervormd
gedachten glippen als water door mijn vingers
hoe meer ik ze probeer vast te houden, hoe sneller ze vervliegen
in de ruimteloze diepte
tot ze opgaan in mijn droom dat er meer is dan ik zie
maar alles net buiten bereik blijft

© 29 mei 2025

Zonder titel

 

Is het de dans van zon en maan,

waarin licht en schaduw zich verweven,

grenzen vervagen en de tijd zacht roept?

Zijn het bomen, die fluisteren in stilte

terwijl hun wortels diep  reiken

zich verbinden in een onzichtbare cirkel

die het eeuwig samenzijn benadrukt?

Zijn het de golven die het zand kussen,

zich verzoenen met de kust

terwijl hun hartslag het ritme vormt

dat nooit stopt, nooit breekt?

Kijk omhoog en zie de vogels

hun vleugels vinden balans

zij zweven  op de adem van de lucht

waarin alles samenkomt

Vrede….

© Juul Baars 21 april 2024

Ochtendwandeling (Pinksterbloem)

 

in zilveren waas van ochtendlicht,

ontvouwt zich zacht een stille kracht

kwetsbaar als dauwdruppel in het gras,

dapper dansend in de wind.

een fluistering van het voorjaar,
geweven uit tere paarse gloed.
geen stem die haar aanwezigheid eist,
maar toch spreekt ze zonder woord.

haar verschijning streelt het ochtendgloren,
zoals hoop zich vlecht door tijd.
schitterend als vonk, een eerste teken,
die het lentegevoel verblijdt.

© JB 14 april 2025

Rimpeling

 

Is het de schittering die het beeld kleurt,
gedachten uitdaagt om vrijuit  te zien
zonder zich te laten leiden door herinneringen?

Is het de sprakeloosheid van vensters
die uitkijken naar de horizon,
maar hun rust vinden in het eentonige
gekabbel van een sprekende gracht
die zichzelf vermengt ?
met het allerlaatste zonlicht?

Is het de overgave van een dag
die zich samenvat in een  gebed
gepreveld in  licht , beweging en kleur?

Dromen zijn geen bedrog
ook al drijven zij op water
waarin ramen zich spiegelen
om de nacht te verwelkomen
als laatste groet…
voordat de duisternis valt

@Juul baars 31 maart 2025

gedicht: naar... Symfonie nr. 4 “Tragische” 2 Andante Schubert

 
te beluisteren hier

Symphonie No. 4 in C Minor, D. 417 "Tragic": II. Andante - YouTube

Symfonie nr.  4 “Tragische” 2 Andante


langzaam…
als een fluistering van verdriet,
waar de stilte breekt met elke zachte noot.
de melodie drijft door een tijdloos gebied,
en de echo klinkt als de zucht van een ziel
die zich blootgeeft.

zacht…
als strijkers het innerlijke beroeren
hun klanken als tranen vloeien
en schaduwen laten dansen
in oude en nieuwe dromen.

elke slag…
lijkt een hart dat worstelt met leven
waarin hoop en verlies elkaar voortdurend groeten.
de andante, tragisch en onvergeeflijk gebleven
Laat onze geesten in eeuwige spanning boeten.

©Juul Baaars 25 maart 2025

Fade Away

 

Ik kies de weg die zich in kleuren spreid
vervul mijn tijd met eindeloos verlangen
ontwijk de doelloosheid die mij wil vangen
mijn fantasie tot tegenslag herleid

ik wacht totdat de tijd heeft  overwonnen
mij om het eeuwig accepteren vraagt
de schittering van mijn kleur langzaam verdaagd
mij terugbrengt naar daar waar ik was begonnen

en als mijn zijn zich uit in ongesproken zinnen

waarin de kleuren van mijn liefde staan gespeld

dan ontwaar ik weer dat ik met jou versmelt

in de zachtheid van het eindeloos beminnen

de tijd vervaagt de kleuren van mijn leven

vervormt de klank van het tijdige bestaan

totdat er geen weg meer is die ik nog kan begaan

en kleuren in het zwart worden beschreven

© Juul Baars 29 mei 2022

Wie ben ik

 

.

Ben ik de schaduw die danst op het ritme van de dageraad,
een druppel water die glinstert in het licht van het onverwachte.
Ben ik het blad dat fluistert in de bries,
Ben ik een ongeschreven verhaal wachtend op inkt.

Ben ik de sleutel die past in voor mij verborgen deuren,
een vonk in de donkere spelonken van twijfel.
Ben ik een zee vol golven van vragen,
een kompas die slechts een richting aangeeft.

Ben ik de regenboog na de storm,
een vleugje hoop in het web van onzekerheid.
Ben ik de reiziger én het pad, dat zich voor mij uitspreid,
of ben ik een spiegel van tijd,
steeds anders, steeds hetzelfde.

© 15 maart 2025

Na de stilte

 

Stilte….
In stilte ben ik één
één in verbondenheid
met alles dat bestaat…
voortsproot uit dezelfde bron
en zich manifesteert
in mijn cirkel van het leven

Ontmoeten kent geen grens
en al ben ik als een boom
diepgeworteld
standvastig
toch, reiken mijn takken uit
naar ontmoetingen
en dansen mijn bladeren
gedragen door de adem van de wind
naar de oceaan die leven heet
waarin elke golf uniek is
maar samengevoegd met andere golven
zich vormt tot één zee

Ontmoeten en verbinden
harmonieus
eenheid van verbonden krachten
in het ritme van de dans
van zon en maan
eeuwigdurend
onvermijdbaar
verbonden.

 

6 februari 2025

Lijfelijk

 

aan het eind van het levensspel
tekent zich de tijd
met trager lopende benen,
pijntjes die zomaar opkomen,
versnelde vermoeidheid
en rimpels waarva elke lijn,
groot of klein
de jaren schrijft...

elk nieuw moment
is een geschenk
dat het hier en nu benadrukt
en de berusting die 
zich in herinneringen opdringt
vervaagt.

toch...
met verzwaarde voeten
en geslonken levenskracht
brengt zelfs de ouderdom
steeds weer een nieuwe dag.