ik liet mijn doodsangst in die leegte rotsen bouwen
klampte me vast, aan wat op liefde leek
speelde mijn rollen vol oneigenlijk vertrouwen
en sloot mijn ogen als het licht duisternis bleek
Ik ken nog steeds de oude woorden die mij maakten
mijn wereld tekenden, zoals mij werd verteld
die uitgesproken naar het overleven smaakten
alsof mijn nu, door toen reeds was voorspeld
voorbij de dood vervagen vastgeroeste beelden
klinken mijn woorden als een niet bestaand gedicht
zie ik de stralen die mijn schaduw steeds verheelden
brengt elke stap, mij dichter bij het licht
