Gedachte 2

 

vlagen van mijn vroeger zweven

langs een rimpelloze zee

waar de wind waait zonder vragen

oude wensen traag vervagen

waar het laatste licht verbleekt

en mijn levenslust verweekt

tijd versleet  zichzelf in dagen

onbewust nam ze me mee

naar de grenzen van mijn dromen

waar het “zijn” me werd ontnomen

en het niets mijn woorden schrijft

zo mijn laatste “zin” verdrijft

vlagen van mijn vroeger zweven

langs een  rimpelloze zee

het laatste tellen van mijn uren

hoe lang zal mijn “zijn” nog duren

tot de  laatste tel verstrijkt

en mijn einde is bereikt

© JB december 2023

Herfstmorgen

 

spiegelende druppels vangen

in zichzelf het morgenlicht

vormen fantasieverhalen

die zich groot en klein herhalen

als in een eindeloos herfstgedicht

Samen zwevend nauw verbonden

tonen zij hetzelfde beeld

allereerste morgenstralen

die met schittering bepalen

hoe licht elk moment bespeelt

spiegelende druppels vangen

dat wat in de morgen gloort

in hun dageraadse zwijgen

blijven zij naar zweven neigen

tot de wind hun spel verstoort

© Juul Baars november 2023

Machteloos

 

hoe bewust  is onschuld

als het zich verpakt

in voorgekauwde dogma’s

hoe groot is angst

als je zoekt naar een waarheid

die je nooit zult kennen

hoe intens is de schuld

die je innerlijke stem dempt

en je  ontwaken verhindert

hoe klein ben ik

als haat herfstregens verandert

in kindertranen

en in mijn onmacht

zoek ik naar woorden

die uitgesproken lijken

op een gebed

Leven (2)

 

al reikt mijn schaduw dagelijks terug naar mijn verleden waarin ik droomde van een wereld om me heen die in zijn leegte het geluid van al mijn schreden liet klinken als vertrouwd, alsof het veilig scheen

ik liet mijn doodsangst in die leegte rotsen bouwen

klampte me vast, aan wat op liefde leek

speelde mijn rollen vol oneigenlijk vertrouwen

en sloot mijn ogen als het licht duisternis bleek

Ik ken nog steeds de oude woorden die mij maakten

mijn wereld tekenden, zoals mij werd verteld

die uitgesproken naar het overleven smaakten

alsof mijn nu, door toen reeds was voorspeld

voorbij de dood vervagen vastgeroeste beelden

klinken mijn woorden als een niet bestaand gedicht

zie ik de stralen die mijn schaduw steeds verheelden

brengt elke stap, mij dichter bij het licht

Het beloofde land (Lelystad 1962)

 

.

achter ongebruikte matten griend
wuift riet gebogen door de noordenwind
zuidwaarts
met de morgenzon in mijn gezicht
die fel het polderland belicht
een wolkeloze de vlakte toont
waar land uit water wordt gekloond

recht toe recht aan begrenst de dijk
de vlakte, nog  vermomd als slijk
waarin rokende machines tonen
dat er ooit mensen zullen wonen

en voor me tussen plas en riet
wel duizend witte zwanen
die zich in t nog dras gebied
gevleugeld  koning wanen

de verte tekent hier en daar

 arbeiders in het  klei en zand

die bouwen aan de toekomst van

het ons beloofde land

© 18 september 2023

Niets

 

vanuit het niets

ontspringt materie

dat zich vermenigvuldigt

tot een geheel

vanuit het niets

tekent waarheid haar vormen

gedreven door goddelijke kracht

die het al beheerst

vanuit het niets

strijden tegenstellingen

vermomd als Goden

onmachtig zijn wij overgeleverd

aan hun willekeur

dat ons dwingt te kiezen

goed en kwaad

de uitgesneden uitersten

waarmee verleiding ons verlokt

tot het onwaarschijnlijke

goed en kwaad

de eeuwige tegenstelling

die ons leven steelt

goed en kwaad

door Goden verwekt

om over ons te heersen

goed en kwaad

waaruit onze angst drinkt

terwijl wij zoeken

naar overleving

zelfs na onze dood

© Juul Baars 21 september 2023

Ölandhorst

 

Ölandhorst

daar waar het leven zich herinnert in de stilte
en waar het einde zich ontwaart in steen en groen
daar waar de warmte zich verwisselt met de kilte
en waar het afscheid zich verwoordt in tijd van toen

daar waar de blijdschap zich verbergt in het verleden
tranen zich mengen met gevoel van eeuwigheid
er op de paden met veel eerbied wordt geschreden
het laatste woord zich mengt met de laatste druppel tijd

de weidse tuin met strak gelegde paden
waar in het ruisen van de wind het woord verwaait
en in de zomer bloemen spreken van genade
de winterkou met nevels zacht de tijd verdraait

plek waar in waardigheid het scheiden wordt voltrokken
het tijdelijke zich tot eeuwigheid vermorst
plek waar herinneringen zich laten verlokken
plek aan de Ooststrandreef gelegen, Ölandhorst

© 2023

Vogelhakpolder

 

De polder eens zo wijd en leeg, de lucht van licht verzadigd

waar ruimte in haar stilte zweeg, zo puur en onbeschadigd

de ziel van t wijdse polderland, in vrijheid kon verwaaien

de einder ver in het verschiet, de leegte kon verzaaien

Daar tekent de vooruitgang nu, staken die lucht vermalen

terwijl de vogels in hun  vlucht, daarvoor hun tol betalen

terwijl de horizon zich vervuild, de ijle lucht doet wenen

werd vrije ruimte ingeruild, en zijn vogels verdwenen

© Juul Baars 15 mei 2023

Het woord

 

het woord ontspruit, soms zacht soms luid, uit zinnelijk verlangen
het schrijft zichzelf in vaaglijk licht, brengt intuitie in het zicht
en vormt zich als in fantasie gevangen
de dichter zint zoals de wind, die nergens aan gebonden
zijn strofes waait, alsof hij draait door droombeelden gezonden

de regel ritmisch en gepast, die het oneindige betast
schrijft zich in duizend talen
vermengd de waas met scherp contrast
zoekt het bekende en verrast
laat vinden en verdwalen

het woord direct of ongericht met elke keer
een nieuw gezicht,  doet poëzie herleven
zodat geschreven als gedicht,
het woord zich tot de lezer richt
om zich te doen beleven.

© Juul Baars 4 maart 2023

De Cantine (61 jaar geleden)

 

(Verlaat stadsgedicht)

Er is vaak uitgebreid verklaard
dat ons erfgoed moet worden bewaard
omdat het spreekt van ons jong verleden
en van een tijd nog kort vergleden
waarin de zeebodem dras en nat
uitgroeide tot een ware stad
Echter vooruitgang doet vergeten
herinneringen snel versleten
en door de wens naar betere tijden
laten wij ons vaak misleiden
Zo werd het werkeiland bevlekt
en haar karakter ook genekt
met plannen die zoals ze schijnen
de historie daar laten verdwijnen

Er zijn wel meer voorbeelden te noemen
waar men zich niet op kan beroemen
En er zijn nieuwe plannen, naar het schijnt
waardoor er weer erfgoed verdwijnt
wordt ingeruild voor pracht en praal
en dat kan dan, zo allemaal
want daar waar pionierstaal werd gesproken
dat moet nu worden afgebroken
Het past niet in het Batavia-plan
dus weg ermee, zo gaat het dan

Opnieuw wordt het erfgoed weer verwond
want de Cantine moet tegen de grond
de plek waar ik toen heel vaak zat
en na het werk, mijn broodje at
biljartte en ging klaverjassen
en ’s-Avonds stamppot zat te nassen
de huiskamer van het werkeiland
van laat tot vroeg
en Lelystads allereerste kroeg

Het is maar dat je het beseft
dat je een stad niet echt verheft
als je steeds weer van vooruitgang spreekt
terwijl je het erfgoed daarvoor breekt

Wereld

 

langs voor ons gebaande paden

trekken wij de wereld in

zoekend naar onszelf

door al het nieuwe dat we zien

raken we meer en meer

in de ban van onze zoektocht

terwijl het ons ontgaat

dat we al zijn wat we zoeken

@ Juul Baars, 31-01-2023

Waarheid

 

voorbij de waarheid
verbergt het licht
zich niet in heilige woorden
zelfs al worden ze uitgesproken
in een gebed
angst is de grens
die het verlangen tempert
je weerhoudt
om te gaan
naar daar
waar je jezelf ontmoet