De tranen die je huilde
Ik zal ze nooit vergeten
Je schreeuw om hulp
Die nooit gehoord
In machteloosheid
Werd gesmoord
Hoor ik nog in mijn dromen
En nu het leven stokt
De morgen niet zal komen
Vraag je me om vergeving
Mezelf weer in te tomen
Vergeving
Een woord dat ik vol afschuw uitspreek
En mij vraagt te vergeten
Niet meer te weten van de angst
die dagelijks ons zijn verbond
Niet meer te weten van de wond
die in mijn ziel nog gloeit
Vergeving
Alsof het er niet was
Mij vraagt om mijn verleden
te begraven
Vergeving
Die de herinneringen doet verwaaien
Het oude voelen zich laat draaien
in gelatenheid
Vergeving
misschien is het de stilte
Die mij sprakeloosheid brengt
En het moment benadrukt
Waarop jij nu je tranen plengt
Je weergaloze machteloosheid
Verbergt achter je dood
Terwijl ik slechts
Woordenloosheid toon
Je hand pak in de waan
Dat ik je als vergevene
In rust kan laten gaan
© JB 15 april 2024
