Dertig jaar
Ik hou van
jou.
Misschien klinkt
het wat
hol als ik dat zeg,
hol als ik dat zeg,
maar toch,
ik hou van
jou.
En vraag me
niet waarom.
Ik zou het
echt niet weten
Het was er
plotseling, ineens
die dag dat
jij er was,
voor de eerste
keer in mijn armen.
Toen was jij een gedicht.
Toen was jij een gedicht.
Een mooi
gedicht vol van emotie.
Onschuldig, doordringend,
zonder
woorden.
Toch heb ik elke
keer
gepoogd er
woorden aan te geven.
Gerangschikt
in mijn ritme,
In regels die
ik zelf begreep.
Ze waren niet
van jou.
Ik hou van jou
Ik hou van jou
En toen je
zelf ging dichten
zag ik hoe
mijn woorden afstand namen
en opgingen in jouw rook.
en opgingen in jouw rook.
Ik hou van je
Zelfs toen
het ritme van woorden
Meer pasten
in jouw mond dan
uitgesproken met mijn lippen.
uitgesproken met mijn lippen.
En je
ontglipte me
Alsof ik iets
verloor misschien,
Misschien ook
niet.
Nu sta ik hier
Nu sta ik hier
En hou nog
steeds van je
Je bent meer
dan een vriend
en toch ook
de herinnering
aan dat
gedicht van toen,
dat nooit zal
sterven
in mijn gedachten,
in mijn gedachten,
met telkens
andere woorden
en een ander
ritme ...
Tot ik er
niet meer ben.
© Juul Baars,
lang geleden.. herzien 18-02-2016
