Hij

zittend op de zwarte leren stoel
in de hoek van de kamer
een vaste plek
die ruikt naar eenzaamheid
zijn dromen bleken bedrog
en elke herinnering
beschrijft zijn onmacht
alles eindigde
in een doelloos wachten
in die stoel

het constante beeld van de TV
vertaalt vergane walging
in bewegend beeld
terwijl de afstandsbediening dient
om de werkelijkheid
weg te klikken

zoals hij zit, daar in die stoel
geketend aan zichzelf
schijn van ooit
vertoonde onmacht

verscholen in traag
kruipende uren

dagen vergaan
schakelen zich aaneen
tot een al lang
vergeten niets
totdat de dood
hem laat verdwijnen

© Juul Baars 8 januari 2017