Pappa

 

daar lig je dan, in bed

je gedachten reeds gedoofd

alleen je lichaam vecht

een verloren strijd om de

laatste teugen adem

ik sta aan je voeteneind

aan elke kant een kind van mij

hun handjes vast geklemd

in de mijne.

ik voel hun warmte

en als ik even kijk zie ik
in de glinstering in hun ogen

dat zij en ik,

zij en ik samen...

en even huil ik voor jou

zacht van binnen

omdat jij en ik dit niet

hebben gekend

zo samen als zij en ik

en toch...

jij was mijn veiligheid

maar ook mijn grote angst

mijn voorbeeld

en alles waartegen ik

me afzette

ik wilde nooit zijn zoals jij

en dan

je laatste ademtocht

en ik verwonder mij

dat al mijn afschuw

al mijn angst

verbleekt in het strakke licht

dat door kier in de gordijnen

naar binnen dringt

ik kijk naar je

Je ogen worden gesloten

en ik besef dat ik je nog nooit

zo klein, zo onbeduidend en zo

intens eenzaam heb gezien.

 

en dan ben je voorbij…

© Juul Baars 23 mei 2016 (bijgewerkt)