Je
loopt.
Maar het is niet je lichaam dat beweegt,
het is je hart dat klopt door je herinneringen.
De
avond brengt geen duisternis,
maar een mantel van gemis.
Elke voetstap echoot een naam die ooit fluisterde:
“Ik ben hier.”
Je
draagt geen rugzak,
maar een last van liefde die geen plek meer heeft.
Je ogen zien het licht,
maar zoeken gezichten die verdwenen zijn.
En
toch, je loopt.
Niet
om te vergeten,
maar om te herinneren met elke vezel van je wezen.
tranen vallen niet, ze branden zich een weg naar binnen.
En
als je aankomt, is er geen finishlijn. Alleen een fluistering in de wind: “Dank
je. Voor het lopen. Voor het liefhebben. Voor het blijven.”
Niet
om te genezen, maar om te zeggen:
“Ik ben nog steeds verbonden.”
De
stad is stil, maar jij bent vol met gevoelens.
Je tranen vallen niet, ze branden zich een weg naar binnen.
En als je aankomt is er geen finishlijn. Alleen een fluistering
in de wind: “Dank je, voor het lopen. Voor het liefhebben.
Voor het blijven.
© JB 4 oktober 2025
