ontwijk de
platgetreden paden
zoek niet naar het bekende
ook al is het beschreven
met heilige woorden
die eeuwig worden herhaald
het is de wind die
fluistert
door ritselende bladeren
terwijl het licht je dromen schrijft
in de uithoek van je gedachten
beleef het gloren van
de morgen
waarin de eerste vogel roept
om zich te manifesteren
in de dag die komen gaat
morgen bestaat niet
en gisteren verschuilt zich
achter duizend herinneringen
waarin je oude voetstappen herkent
slechts in het hier
vind je de plek
waar je vandaan komt
slechts in het hier vind je de plek
waar je naar toe gaat
slechts in het hier
brengt elk antwoord een nieuwe vraag
slechts in het hier
vind je jezelf
Juul Baars 2 oktober 2022
sluimerende sluiers zweven
langs het laatste avondlicht
kronkelende kleuren schrijven
in de nevel een gedicht
slingerende slingers
rijmen
over onmacht over pijn
maar ook over de momenten
waarin je echt jezelf kunt zijn
vluchtig vluchtende verbeelding
die je vastpint in je toen
kleurige gekleurde stralen
laten je het nu aandoen
hij
verdoet zijn tijd
in ademloze stiltes
zijn woorden verschuilen zich
achter een gezicht
van steen
zijn blikken zien het niets
diep in zijn hoofd verscholen
zijn ogen lijken echo’s
van reeds gebroken licht
nog nooit was hij zichzelf
zelfs niet toen hij nog sprak
maar in zijn ademloze stilte
lijkt het alsof hij wacht
soms tracht hij
iets te zeggen
maar alles wat hij uit
klinkt als een mantel van onmacht
vastgekleefd aan zijn huid
Hij
is zijn buitenkant
nog reikend naar het leven
dat hem vergat
in de ademloze stilte
waarin hij niets meer denkt
staat de dood…
die hem van dichtbij..
wenkt,
reeds getekend
© Juul Baars 7 oktober 2022
