Zonsondergang

 

de leegte lonkt, de strijd is uitgestreden
illusies flonkeren, in het laatste licht
en dat wat is, draagt slechts een oud gezicht
waarop de pijn in rimpels staat geschreven

elk woord dat klinkt, mist het intens verlangen
de drang naar liefde reeds lang afgesmoord
en wordt er slechts gelatenheid gehoord
die elke wens naar “morgen” heeft vervangen

zonsondergang als onherroepelijk doven
het sluimerend licht, dat voor het einde komt
en zich zoals de wanhoop,  zacht  verstomt
totdat de laatste vonken zijn verstoven

en in de nacht volgt dan het eeuwig zwijgen
wordt er niets meer gevraagd, niets meer verwacht
waaien de winden doelloos, hard en zacht
is er geen angst, omdat niets meer kan dreigen

JB 21-1-2024

Vandaag

.

vaal zijn de winterkleuren
waarin het leven slaapt
eindeloze dagen voltrekken zich
in verscheurde uren
die hun traagheid opdringen

er is geen weg
die niet tot nergens leidt
en zelfs de nacht brengt dromen
waarin de drang tot leven
zich verschuilt

lege woorden schalmen
ze geven de illusie
dat je bent
maar in het hart heeft de dood
zich vast gevreten
wachtend
op het laatste woord

angst is de laatste barrière
die elke vernieuwing verafschuwt
en dwingt om morgen te laten zijn
zoals vandaag…

vandaag

Uitgeleefd

 

uitgeblust en uitgekeken
reikend naar het niets van toen
in gebrokenheid bezweken
nutteloos de tijd voldoen

holle leegte waarin woorden
echoën tot in ’t verschiet
daar waar ooit eens zonlicht gloorde
is elk sprankje licht vervliedt

ratelende klanken strijden
om hun reden van bestaan
doch er valt niets te bevrijden
het “echt” leven is gedaan

angsten brengen grenzen nader
al het nieuwe is taboe
zelfs de dreiging wordt steeds kwader
levend dood en levensmoe


©11 januari 2004