Vrijheid

 

Misschien is zij

het gevoel van onbereikbaarheid

dat in het vooruitzicht wordt gesteld

en je vertelt dat zij het einddoel is

Misschien is zij

de weg die je gaat

en spoort ze je aan om door te gaan

je reis te volbrengen

Misschien vraagt zij

om je onmacht te negeren

je kracht te genereren

te vliegen naar het hoogste punt

Maar..

kun jij de oneindigheid vatten

door te ontbinden en op te stijgen

en als de vlam van een kaars zijn

die brandend klein

het licht van miljarden sterren trotseert

en geen andere pretentie heeft

om meer te zijn dat wat hij is…

een kaars.

© JB 21 april 2024

Vergeving (Aan Mamma)

 

De tranen die je huilde
Ik zal ze nooit vergeten
Je schreeuw om hulp
Die nooit gehoord
In machteloosheid
Werd gesmoord
Hoor ik nog in mijn dromen
En nu het leven stokt
De morgen niet zal komen
Vraag je me om vergeving
Mezelf weer in te tomen

Vergeving
Een woord dat ik vol afschuw uitspreek
En mij vraagt te vergeten
Niet meer te weten van de angst
die dagelijks ons zijn verbond
Niet meer te weten van de wond
die in mijn ziel nog gloeit

Vergeving
Alsof het er niet was
Mij vraagt om mijn verleden
te begraven

Vergeving
Die de herinneringen doet verwaaien
Het oude voelen zich laat draaien
in gelatenheid

Vergeving
misschien is het de stilte
Die mij sprakeloosheid brengt
En het moment benadrukt
Waarop jij nu je tranen plengt
Je weergaloze machteloosheid
Verbergt achter je dood
Terwijl ik slechts
Woordenloosheid toon
Je hand pak in de waan
Dat ik je als vergevene
In rust kan laten gaan

© JB 15 april 2024

Tijd

 

het regent en de zon schijnt
een halo die zich spreidt
er vliegen vogels door de lucht
de appelboom draagt fier zijn vrucht
voor alles is een tijd

het vroeger is verdwenen
ook deze dag raakt kwijt
en morgen is nog onvervuld
misschien in nevelen gehuld
voor alles is een tijd

de tranen zijn vergeten
er woedt geen enkele strijd
de leegte fluistert
en ik luister…
voor alles is een tijd

 

© 5 maart 2024

Zonsondergang

 

de leegte lonkt, de strijd is uitgestreden
illusies flonkeren, in het laatste licht
en dat wat is, draagt slechts een oud gezicht
waarop de pijn in rimpels staat geschreven

elk woord dat klinkt, mist het intens verlangen
de drang naar liefde reeds lang afgesmoord
en wordt er slechts gelatenheid gehoord
die elke wens naar “morgen” heeft vervangen

zonsondergang als onherroepelijk doven
het sluimerend licht, dat voor het einde komt
en zich zoals de wanhoop,  zacht  verstomt
totdat de laatste vonken zijn verstoven

en in de nacht volgt dan het eeuwig zwijgen
wordt er niets meer gevraagd, niets meer verwacht
waaien de winden doelloos, hard en zacht
is er geen angst, omdat niets meer kan dreigen

JB 21-1-2024

Vandaag

.

vaal zijn de winterkleuren
waarin het leven slaapt
eindeloze dagen voltrekken zich
in verscheurde uren
die hun traagheid opdringen

er is geen weg
die niet tot nergens leidt
en zelfs de nacht brengt dromen
waarin de drang tot leven
zich verschuilt

lege woorden schalmen
ze geven de illusie
dat je bent
maar in het hart heeft de dood
zich vast gevreten
wachtend
op het laatste woord

angst is de laatste barrière
die elke vernieuwing verafschuwt
en dwingt om morgen te laten zijn
zoals vandaag…

vandaag

Uitgeleefd

 

uitgeblust en uitgekeken
reikend naar het niets van toen
in gebrokenheid bezweken
nutteloos de tijd voldoen

holle leegte waarin woorden
echoën tot in ’t verschiet
daar waar ooit eens zonlicht gloorde
is elk sprankje licht vervliedt

ratelende klanken strijden
om hun reden van bestaan
doch er valt niets te bevrijden
het “echt” leven is gedaan

angsten brengen grenzen nader
al het nieuwe is taboe
zelfs de dreiging wordt steeds kwader
levend dood en levensmoe


©11 januari 2004

Gedachte 2

 

vlagen van mijn vroeger zweven

langs een rimpelloze zee

waar de wind waait zonder vragen

oude wensen traag vervagen

waar het laatste licht verbleekt

en mijn levenslust verweekt

tijd versleet  zichzelf in dagen

onbewust nam ze me mee

naar de grenzen van mijn dromen

waar het “zijn” me werd ontnomen

en het niets mijn woorden schrijft

zo mijn laatste “zin” verdrijft

vlagen van mijn vroeger zweven

langs een  rimpelloze zee

het laatste tellen van mijn uren

hoe lang zal mijn “zijn” nog duren

tot de  laatste tel verstrijkt

en mijn einde is bereikt

© JB december 2023