uitgeblust en uitgekeken
reikend naar het niets van toen
in gebrokenheid bezweken
nutteloos de tijd voldoen
holle leegte waarin woorden
echoën tot in ’t verschiet
daar waar ooit eens zonlicht gloorde
is elk sprankje licht vervliedt
ratelende klanken strijden
om hun reden van bestaan
doch er valt niets te bevrijden
het “echt” leven is gedaan
angsten brengen grenzen nader
al het nieuwe is taboe
zelfs de dreiging wordt steeds kwader
levend dood en levensmoe
©11 januari 2004
