16 november

16 november (voor Paul)

seizoenen glijden voorbij
elk in hun specifieke kleur
en er lijkt niets veranderd

het dagelijkse leven
ontvouwt zich in haar
oude ritme
en ik glij mee…

Elke dag telt de uren
stopt zichzelf vol
met gebruikelijkheid
dat leven heet
reikt met zijn vingers
en trekt me mee
naar morgen

Ik ben je niet vergeten
en in het geruis
van het voortgaan
voel ik me af en toe
incompleet

zonder jou

© Juul Baars 19 november 2018

Jij Herfst

Jij herfst

je hebt me overrompeld
bedrogen met warme ochtendnevel
en zwoele avonden
je toonde jezelf in de meest
fantastische kleuren
die spraken van hoop
en leven

Jij herfst
je bracht me in vervoering
door de geuren die je
verspreidde
je liet herfstbloemen spreken
van hoop en schoonheid
maar je verhulde het afsterven
en overstemde met de stem
van koude  winden
de aftakeling die je bracht

Jij herfst
pas laat zag ik je echte gezicht
getekend door de schimmel
op het rottende hout
ik telde de  bladeren die vielen
en zag hoe leven zich terugtrok
in een sluier van duisternis en kou

Jij herfst
jij brengt me in de nadagen
van mijn leven
jij laat me zien dat alle schoonheid
vergankelijk is
jij bent de dood die mij traag omarmt
en mij koestert in de eeuwigheid
van het zijn..

© Juul Baars 5 november 2018

Intuïtief

Hersenspinsels, woordenstromen,
dagdroom in het morgenlicht
fantasieën, visioenen
in een onvoltooid gedicht

vrije vormen, duistere diepten
in een sprankelend perspectief
scheppen met je ziel en handen
zonder schroom…  intuïtief

alles mag, er zijn geen regels
als het om illusie gaat
ongeschreven woorden duiden
er is niets, dat niet bestaat


© Juul Baars 17-09-2018


Bij een kunstwerk van Charlotte bakker

Alzheimer

De weg..

kwijt…

niets lijkt meer

op wat ik me herinner…

of wat ik ben vergeten…

jij bent jij niet meer

en ik…

ik ben mezelf  verloren...

terwijl het leven

vragen druppelt

zoek ik niet meer

naar antwoorden

of naar mezelf

steeds meer  speel ik

een onbewuste rol

in een sprookje

dat nooit werd vertelt…

er is alleen het nu

en de leegte

van de wereld

om me heen…

waarin morgen

niet bestaat...

© Juul Baars 9 jui 2018

Oud worden

Al die jaren
leven plukken
zoeken naar
wat je beweegt
Tijd verschrompelt
jaren vliegen
zoveel kansen
weggeveegd
Overleven
alles geven
los te laten
wat je remt
Weg met tranen
pijn vergeten
ver van alles
wat beklemt
Laatste stappen
toch weer vallen
weer niet weten
wat je ziet
Woorden schrijven
met je tranen
misschien…
je allerlaatst
verdriet

© Juul Baars 1 juli 2018

Licht

En God zeide. Er is licht en er was licht. En God zag dat het goed was En het licht verjoeg de schimmen van de duisternis waarin angst zich verschuilt de onwetendheid vervormt tot schaduwen van fantasie en een eindeloos verlangen naar het licht… Zoals de naderende dood zich kleed in een mantel van duisternis… je ogen sluit en leidt naar de tunnel waar aan het eind het altijddurende  licht lokkend haar stralen uitspreid Zoals de duisternis je tot blindheid geleid je doet tasten in het niets de zwarte leegte oplegt waarin geen richting bestaat of… kan worden gevonden

Zoals in het gebroken licht een moeder haar kind verliest zo voelt de duisternis als een zwarte machteloosheid die tergend langzaam elk innerlijke vuur dooft Eeuwig vecht het licht haar voortdurende strijd daar waar zij komt zal zij overwinnen En waar schaduwen verschrompelen in haar uitwaaierende stralen daar wordt het zaad gelegd voor een onuitputtelijke hoop © Juul Baars 22 juni 2018

Twee minuten stil

twee minuten stil
de  dood herdacht
van hen die onderdrukking
overwonnen
zich onbezonnen gaven
voor de vrijheid
en daarbij de hoogste
prijs betaalden
hun offer staat voor
vrijheid van vandaag

twee minuten stil
we denken na
beseffen dat slechts vrijheid
ons doet leven
geloof in mensen
is waarnaar we streven
zonder wetten die
ons steeds beperken
zonder een macht die
bepaalt wie we moeten zijn

twee minuten stil
de strijd gaat door
want morgen zullen
ook weer mensen sterven
omdat ze anders zijn
of anders denken
en ook omdat de macht
wil overwinnen
wat leidt tot nutteloos
gepraat in de VN

©Juul Baars 4 mei 2018

Ooit

Ooit zal er nooit meer oorlog zijn op aarde
de zeeën niet met dodelijk gif doordrenkt
geen plastic industrie
geen dodelijke chemie
en van de dieren wordt geen  haar gekrenkt

De zon komt op in zuurstofrijke luchten
rivieren vloeien helder naar de zee
miljoenen insecten dag en  nacht
en overal is bloemenpracht
er waait geen fijnstof meer met alle winden mee

de hebzucht zal voor immer zijn verdwenen
de vredigheid die daalt voor altijd  neer
nergens is nog pijn
er zal nooit angst meer zijn
en  nergens op de wereld mensen meer



© Juul Baars 23 april 2018

Andere liefde

jjij…

jij begrijpt me niet
wat ik je ook zeg
al mijn woorden glijden
als onuitgesproken weg
er is niets dat je raakt
er is niets dat je bind
misschien dat ik daarom
bij jou geen liefde vind

je leeft je eigen leven
weet niet wat ik bedoel
je kunt jezelf niet geven
snapt niet wat ik steeds voel
je hoort mij aan en gaat
gewoon je eigen weg
en ik besef steeds weer
het maakt niet uit
wat ik je zeg

maar leven zonder jou
ik kan dat echt niet aan
en daarom vraag ik jou
niet bij mij weg te gaan
ik laat mijn pijn niet zien
en hou me altijd  groot
want als je weg zou gaan…

dan wordt dat echt mijn … 
dood

© Juul Baars 19 maart 2018

De laatste vlucht

vlak voor het
bulderen geraas
bezit nam
van de stilte
vertrok de laatste vlucht

het paradijs
dat ooit verrees
uit drooggevallen water
waar het wilde groen
tot een schuilplaats groeide
voor vogels en
voor dieren

alles
werd opgeofferd
aan wat men
vooruitgang noemt
nu resten slechts
het asfalt en beton
waar groeiende
bedrijvigheid
de rust blijvend verstoort

© Juul Baars 5 maart 2018

Moment

Laat elk moment
de tijdloosheid
trotseren
verschuil intenties
niet in het pijnlijke
van toen
kies voor jezelf
en blijf opnieuw proberen
wat uit je hart komt
is datgeen wat jij moet doen
laat anderen zich in
vrijheid aan je geven
gebruik ze niet
als spiegel van
jouw duisternis
alleen in het nu
zal jij je openbaren
ontdekken dat
de liefde altijd
bij je is…



© Juul Baars, 19 februari 2018

Ik

ik ben het kind
dat zich verschuilt
in duisternis…
terwijl het toch
hunkert naar licht

ik ben het verleden
dat zich opdrong
als platgetreden pad
slechts leidend
naar de dood

En ook de waarheid
drong zich op
als beeld van
een verwrongen toekomst
gebouwd uit herinneringen

ik heb de dood gezien
en het leven gevoeld
zij zijn elkaars gelijken
en kennen geen begin
noch een eind

ik zag dat de dood
slechts  een voortduren
van herinneringen is
een samenvoeging
van hunkering
en verlangens…

ik ken geen begin meer
en geen eind
ik verzamel geen moed meer
om te handelen
te zijn zoals ik ben
en zoek niet meer
naar een beweegreden
om te doen…
© Juul Baars 5 februari 2018

Keerpunt

Voorbij het keerpunt
liggen platgetreden paden
ik liep ze
zonder te zien

En toen de schemering inviel
plukte ik het laatste licht
verzamelde sterren
die flonkerden
in mijn hand

Vlak voor de laatste grens
keek ik om
naar alles wat ik was vergeten
of nooit had opgemerkt

Pas bij de laatste stap
vond ik mezelf
in volle vrijheid
om werkelijk
lief te hebben





© Juul Baars, 22 januari 2018

Hij

zittend op de zwarte leren stoel
in de hoek van de kamer
een vaste plek
die ruikt naar eenzaamheid
zijn dromen bleken bedrog
en elke herinnering
beschrijft zijn onmacht
alles eindigde
in een doelloos wachten
in die stoel

het constante beeld van de TV
vertaalt vergane walging
in bewegend beeld
terwijl de afstandsbediening dient
om de werkelijkheid
weg te klikken

zoals hij zit, daar in die stoel
geketend aan zichzelf
schijn van ooit
vertoonde onmacht

verscholen in traag
kruipende uren

dagen vergaan
schakelen zich aaneen
tot een al lang
vergeten niets
totdat de dood
hem laat verdwijnen

© Juul Baars 8 januari 2017