Vogel op mijn hand

 

De vogel op mijn hand
voelt licht als een gebed
vol vertrouwen…

er zijn geen woorden
er is geen strijd
alleen een stille erkenning
van vrede

Waarom bouwen wij mensen
muren van overtuiging
verdedigen wij onze waarheid
als een fort

Waarom leren wij niet van de vogel
die land op mijn hand
dat zekerheid geen wapen is,
maar een open handpalm

Laat je hart worden als die hand
waarin zelfs
het kleinste wezen durft te rusten

Immers daar….
in dat zachte gebaar
ontmoet je de eeuwige zekerheid
dat liefde geen bewijs verlangt
alleen de ruimte om te zijn

JB 15 december 2012

Licht dat blijft

 

Wanneer de zon zakt,
de stilte zacht neerdaalt,
ontwaken de sterren in jouw naam.
Geen afscheid wist jouw glimlach uit.
Ik zie haar nog, in elke fonkeling van licht.

Jij bent mijn fluistering van liefde,
mijn adem die blijft bestaan.
Een druppel in mijn oceaan van herinneringen,
waarin tijd verzacht en pijn vergaat.

Elke kaars die brandt is een gedachte die straalt.
Want jouw licht, en mijn liefde,
blijven verder leven in het hart dat jou draagt,
koestert en omarmt.

Dus reis, mijn kind,
door de stralen waarin mijn dromen zich ontvouwen.
Je bent niet verdwenen, maar veranderd
in hoop, in liefde, in gouden druppels licht
die mij blijven vinden. jb 14-12-25

De kleine jongen

 

de kleine jongen
verwekt uit de schaduw van het verleden
waarin geleden pijn werd omgezet
in verwrongen liefde
en waarin begaande wegen
 met bloed betraand
 tot nergens leiden

de kleine jongen
die het zonlicht zoekt
geen vragen stelt maar wacht
op kleine druppels licht

de kleine jongen
die tranen negeert
 lacht om te leven
die buiten zichzelf het leven bestormt
en tot zichzelf komt
op momenten van stilte
waarin elke dag hetzelfde is
en elk pad onbegaanbaar lijkt

de oude man
aanschouwt de horizon van zijn verleden
telt de grenzen die sindsdien werden gepasseerd
herinnert zich de schaduwen van toen
en staat stil in het licht van nu

hij is nog steeds
de kleine jongen

© Juul Baars 28 november 2025

De Stilte Loopt Met Je Mee

 

Je loopt.
Maar het is niet je lichaam dat beweegt,
het is je hart dat klopt door je herinneringen.

De avond brengt geen duisternis,
maar een mantel van gemis.
Elke voetstap echoot een naam die ooit fluisterde:
“Ik ben hier.”

Je draagt geen rugzak,
maar een last van liefde die geen plek meer heeft.
Je ogen zien het licht,
maar zoeken gezichten die verdwenen zijn.

En toch, je loopt.

Niet om te vergeten,
maar om te herinneren met elke vezel van je wezen.
tranen vallen niet, ze branden zich een weg naar binnen.

En als je aankomt, is er geen finishlijn. Alleen een fluistering in de wind: “Dank je. Voor het lopen. Voor het liefhebben. Voor het blijven.”

Niet om te genezen, maar om te zeggen:
“Ik ben nog steeds verbonden.”

De stad is stil, maar jij bent vol met gevoelens.
Je tranen vallen niet, ze branden zich een weg naar binnen.

En als je aankomt is er geen finishlijn. Alleen een fluistering
in de wind: “Dank je, voor het lopen. Voor het liefhebben.
Voor het blijven.

© JB 4 oktober 2025

De Stadsdichter

Hij wandelt niet, hij zweeft als een gedachte die nog niet geboren is.
De stenen spreken tot hem, de geur van de stad is zijn gebed.
Zijn pen is geen pen, maar een sleutel tot vergeten kamers waar herinneringen slapen in het stof van oude dromen.
Hij hoort de stad fluisteren in de adem van de wind, in het zuchten van bruggen en het geruis van zielen die zich vermommen als voorbijgangers.

Wanneer hij spreekt, spreekt hij niet tot oren maar tot harten. Zijn woorden zijn licht, dat zich vermomt als schaduw om niet te verblinden.
Zijn stem is geen echo van stilte, maar een roos die bloeit in beton, naamloos, maar vol herkenning.
Hij noemt je niet, maar herinnert je aan wie je bent.

O stadsdichter, vriend van het gewone, minnaar van het moment, boodschapper van wat nooit werd gezegd maar altijd werd gevoeld.

 

© 24 september 2025

In dit moment

 

In dit moment,

waar niets een verleden draagt

en toekomst zwijgt als een slapend kind,

In dit moment

ontbloot zich het gezicht van eeuwigheid.

Tijd wordt niet geteld en geen naam houdt stand
alleen de beleving danst op het ritme van het hart
dat durft te luisteren.

Het licht kust de ziel zonder te vragen wie zij is,
en de wind zegt zacht:
“Jij bent het, jij bent altijd geweest.”

Laat los, je gedachten van waarom en wanneer.
Want in dit moment is de liefde geen vraag,
maar een antwoord.

©17 september 2025

 

Thuiskomen

 

Het ochtendgloren wekt mij met zachtere handen,
de tijd tikt niet meer, maar zweeft.
Wat ooit ver weg leek,
zit nu als een vogel op mijn schouder.

De spiegel liegt niet meer,
maar zingt van reizen die ik nog niet begreep.
Rimpels zijn rivieren,
die terugstromen naar de bron.

Ik voel de adem van het onzichtbare,
niet als beklemming, maar als uitnodiging.
De sluier om me heen wordt doorzichtiger
alsof een poort opent zich zonder sleutel.

Wat ik verloor, keert terug in andere vormen.
Wat ik liefhad, blijft in stilte bij me.
En elke stap die ik zet, is geen afscheid,
maar een thuiskomen.

© 16 september 2025