Rimpeling

 

Is het de schittering die het beeld kleurt,
gedachten uitdaagt om vrijuit  te zien
zonder zich te laten leiden door herinneringen?

Is het de sprakeloosheid van vensters
die uitkijken naar de horizon,
maar hun rust vinden in het eentonige
gekabbel van een sprekende gracht
die zichzelf vermengt ?
met het allerlaatste zonlicht?

Is het de overgave van een dag
die zich samenvat in een  gebed
gepreveld in  licht , beweging en kleur?

Dromen zijn geen bedrog
ook al drijven zij op water
waarin ramen zich spiegelen
om de nacht te verwelkomen
als laatste groet…
voordat de duisternis valt

@Juul baars 31 maart 2025

gedicht: naar... Symfonie nr. 4 “Tragische” 2 Andante Schubert

 
te beluisteren hier

Symphonie No. 4 in C Minor, D. 417 "Tragic": II. Andante - YouTube

Symfonie nr.  4 “Tragische” 2 Andante


langzaam…
als een fluistering van verdriet,
waar de stilte breekt met elke zachte noot.
de melodie drijft door een tijdloos gebied,
en de echo klinkt als de zucht van een ziel
die zich blootgeeft.

zacht…
als strijkers het innerlijke beroeren
hun klanken als tranen vloeien
en schaduwen laten dansen
in oude en nieuwe dromen.

elke slag…
lijkt een hart dat worstelt met leven
waarin hoop en verlies elkaar voortdurend groeten.
de andante, tragisch en onvergeeflijk gebleven
Laat onze geesten in eeuwige spanning boeten.

©Juul Baaars 25 maart 2025

Fade Away

 

Ik kies de weg die zich in kleuren spreid
vervul mijn tijd met eindeloos verlangen
ontwijk de doelloosheid die mij wil vangen
mijn fantasie tot tegenslag herleid

ik wacht totdat de tijd heeft  overwonnen
mij om het eeuwig accepteren vraagt
de schittering van mijn kleur langzaam verdaagd
mij terugbrengt naar daar waar ik was begonnen

en als mijn zijn zich uit in ongesproken zinnen

waarin de kleuren van mijn liefde staan gespeld

dan ontwaar ik weer dat ik met jou versmelt

in de zachtheid van het eindeloos beminnen

de tijd vervaagt de kleuren van mijn leven

vervormt de klank van het tijdige bestaan

totdat er geen weg meer is die ik nog kan begaan

en kleuren in het zwart worden beschreven

© Juul Baars 29 mei 2022

Wie ben ik

 

.

Ben ik de schaduw die danst op het ritme van de dageraad,
een druppel water die glinstert in het licht van het onverwachte.
Ben ik het blad dat fluistert in de bries,
Ben ik een ongeschreven verhaal wachtend op inkt.

Ben ik de sleutel die past in voor mij verborgen deuren,
een vonk in de donkere spelonken van twijfel.
Ben ik een zee vol golven van vragen,
een kompas die slechts een richting aangeeft.

Ben ik de regenboog na de storm,
een vleugje hoop in het web van onzekerheid.
Ben ik de reiziger én het pad, dat zich voor mij uitspreid,
of ben ik een spiegel van tijd,
steeds anders, steeds hetzelfde.

© 15 maart 2025

Na de stilte

 

Stilte….
In stilte ben ik één
één in verbondenheid
met alles dat bestaat…
voortsproot uit dezelfde bron
en zich manifesteert
in mijn cirkel van het leven

Ontmoeten kent geen grens
en al ben ik als een boom
diepgeworteld
standvastig
toch, reiken mijn takken uit
naar ontmoetingen
en dansen mijn bladeren
gedragen door de adem van de wind
naar de oceaan die leven heet
waarin elke golf uniek is
maar samengevoegd met andere golven
zich vormt tot één zee

Ontmoeten en verbinden
harmonieus
eenheid van verbonden krachten
in het ritme van de dans
van zon en maan
eeuwigdurend
onvermijdbaar
verbonden.

 

6 februari 2025

Lijfelijk

 

aan het eind van het levensspel
tekent zich de tijd
met trager lopende benen,
pijntjes die zomaar opkomen,
versnelde vermoeidheid
en rimpels waarva elke lijn,
groot of klein
de jaren schrijft...

elk nieuw moment
is een geschenk
dat het hier en nu benadrukt
en de berusting die 
zich in herinneringen opdringt
vervaagt.

toch...
met verzwaarde voeten
en geslonken levenskracht
brengt zelfs de ouderdom
steeds weer een nieuwe dag.

Mijmering

 

de spiegeling was strak, en onverstoord
toch was er iets dat geelgroen deed vermoeden
terwijl je hier en daar ook nog wat zwart bevroedde
dat zich in het geheel zacht had gegloord

de wind bleef stil en wilde niets beroeren
waardoor het water, dat een spiegelbeeld omsloot
zich glad verhield, en niet in rimpeling ontsproot
waardoor het beeld verstrakte in contouren

verdwaalde grijns, met zwart gestipte ogen
ondanks alertheid was er niets dat iets bewoog
van onderen nat, van boven blijvend droog
maar het geheel bleef statig onverbogen

de dichter dacht, moet ik nog méér omschrijven
of is het reeds afdoende wat er staat
zal mijn beeld dan ook, bij anderen beklijven
of moet ik zeggen, … dat het om een kikker gaat

© 26 november 2024