Sterven

Schuin gesneden licht  kruipt door de kier van pikzwarte gordijnen.
In de schittering dwarrelen stofdeeltjes een eindeloze dans.
De ingehouden adem van kijkende, wachtende  mensen klinkt ritmisch
en wordt begeleid door de felle piep van de hartmonitor, piep na piep.

De klok laat een droge tik horen, telkens als er een minuut verstrijkt.
Elke tik volgt na  50 piepen van de hartmonitor, piep, piep, piep, piep.
In het bed ligt hij,  onbewust wachtend op de allerlaatste piep.
Roerloos lichaam dat slechts mechanisch ademt in een rommelig bed.

Ooit was hij groot,  sterk, keihard, onverzettelijk en onberekenbaar.
Ooit was hij de man die veiligheid kon veranderen in diepe angst.
Ooit was hij de man die in zijn zwakte liefde kon veranderen in haat.
Ooit  was hij het beest, dat zich vermomde in zijn mislukkingen...

Zijn sterven  vervaagt het omhulsel dat hij altijd heeft gedragen.
De gang naar de dood  laat zijn nietigheid en hulpeloosheid zien.
De piep versneld, het lichaam verkrampt en schokt heel even maar.
Het lijkt op het laatste stukje verzet tegen de dood, dat wordt gebroken.

Dan gaat de piep over in een monotoon lang geluid.. Piiiiieeeeeeep..
De monitor vertoont alleen nog maar een lange rechte streep..
Zuchten en snikken klinken vertwijfeld, zijn naam wordt geroepen.
Het is alsof hij een deel van mijn angst meeneemt naar zijn eeuwigheid.

 

© Juul Baars 22 mei 2016