In
het huis waar de muren spreken
draag ik de schaduw van mijn verleden.
Gesmoorde stemmen zonder verhaal
zweven als stof in het ochtendlicht.
Angst
woont hier, niet als vijand,
maar als herinnering.
Een droombeeld, scherp en zacht,
een echo van een onbekend verleden
Maar
ook een stem van oorsprong
spreekt tussen de bakstenen,
vervreemdend,
maar toch een deel van mij.
Dit
huis verbindt angst met trots,
zoals wortels zich vastzetten in steen.
Het vertelt zonder woorden,
en ik luister met mijn ziel.
Want
dit huis, oud en stil, is geen plek
maar een spiegel.
Een stukje van mijzelf
dat ik niet meer ontwijk,
maar omarm.
©
11 september 2025
