Machteloos

 

hoe bewust  is onschuld

als het zich verpakt

in voorgekauwde dogma’s

hoe groot is angst

als je zoekt naar een waarheid

die je nooit zult kennen

hoe intens is de schuld

die je innerlijke stem dempt

en je  ontwaken verhindert

hoe klein ben ik

als haat herfstregens verandert

in kindertranen

en in mijn onmacht

zoek ik naar woorden

die uitgesproken lijken

op een gebed

Leven (2)

 

al reikt mijn schaduw dagelijks terug naar mijn verleden waarin ik droomde van een wereld om me heen die in zijn leegte het geluid van al mijn schreden liet klinken als vertrouwd, alsof het veilig scheen

ik liet mijn doodsangst in die leegte rotsen bouwen

klampte me vast, aan wat op liefde leek

speelde mijn rollen vol oneigenlijk vertrouwen

en sloot mijn ogen als het licht duisternis bleek

Ik ken nog steeds de oude woorden die mij maakten

mijn wereld tekenden, zoals mij werd verteld

die uitgesproken naar het overleven smaakten

alsof mijn nu, door toen reeds was voorspeld

voorbij de dood vervagen vastgeroeste beelden

klinken mijn woorden als een niet bestaand gedicht

zie ik de stralen die mijn schaduw steeds verheelden

brengt elke stap, mij dichter bij het licht