ontwijk de
platgetreden paden
zoek niet naar het bekende
ook al is het beschreven
met heilige woorden
die eeuwig worden herhaald
het is de wind die
fluistert
door ritselende bladeren
terwijl het licht je dromen schrijft
in de uithoek van je gedachten
beleef het gloren van
de morgen
waarin de eerste vogel roept
om zich te manifesteren
in de dag die komen gaat
morgen bestaat niet
en gisteren verschuilt zich
achter duizend herinneringen
waarin je oude voetstappen herkent
slechts in het hier
vind je de plek
waar je vandaan komt
slechts in het hier vind je de plek
waar je naar toe gaat
slechts in het hier
brengt elk antwoord een nieuwe vraag
slechts in het hier
vind je jezelf
Juul Baars 2 oktober 2022
sluimerende sluiers zweven
langs het laatste avondlicht
kronkelende kleuren schrijven
in de nevel een gedicht
slingerende slingers
rijmen
over onmacht over pijn
maar ook over de momenten
waarin je echt jezelf kunt zijn
vluchtig vluchtende verbeelding
die je vastpint in je toen
kleurige gekleurde stralen
laten je het nu aandoen
hij
verdoet zijn tijd
in ademloze stiltes
zijn woorden verschuilen zich
achter een gezicht
van steen
zijn blikken zien het niets
diep in zijn hoofd verscholen
zijn ogen lijken echo’s
van reeds gebroken licht
nog nooit was hij zichzelf
zelfs niet toen hij nog sprak
maar in zijn ademloze stilte
lijkt het alsof hij wacht
soms tracht hij
iets te zeggen
maar alles wat hij uit
klinkt als een mantel van onmacht
vastgekleefd aan zijn huid
Hij
is zijn buitenkant
nog reikend naar het leven
dat hem vergat
in de ademloze stilte
waarin hij niets meer denkt
staat de dood…
die hem van dichtbij..
wenkt,
reeds getekend
© Juul Baars 7 oktober 2022
Kikkervisje in
september
tussen het groengele kroos
onvolgroeid en onvolwassen
zoekt het in de zon verpoos
onbewust van komend drama
van herfstweer met fel venijn
kikkervisje in september
zal nooit echt een kikker zijn
Juul Baars 5 september 2022
Vier en veertig mussen in mijn tuin
fladderende donsjes,
kwetteren onderonsjes,
pikken hier wat rijst en daar wat graan
met hun honger is het nooit gedaan
loeren vanuit de bomenkruin
vier en veertig mussen in mijn tuin
vier en veertig mussen in mijn tuin
steeds op zoek naar eten
hoog en laag gezeten
hier en daar een witte veer
in hoofdzaak zijn ze bruin
vier en veertig mussen in mijn tuin
Vier en veertig mussen in mijn tuin
eten zelfs patatten
letten niet op katten
raaf en ekster beiden zeer attent
en gevaarlijk - als je een mus bent
zweven door de zwerm
met in hun bek een propje bruin
twee en veertig mussen in mijn tuin
© Juul Baars 8 augustus 2022
Door de tuin
Langs de clematis, vol van bloemen, door het hek naar binnen gaan. Lekke
dakgoot stenen uitbouw schutting die steeds schuin blijft staan. Aan de kant
een maggiplant die groeiend geurt naar
verse soep langs de heg veel spinnenwebben op het tuinpad egelpoep. Klaver vier
en bieslookbloemen, uitgebloeide uienbol, kersenboom met rare blaadjes, zo te
zien zeer luizenvol. Aster en twee korenbloemen wit en blauw zo naast elkaar.
Rode vetplant met wat bloemen, wel 4 vlinders zie ik daar. Anemonen int paars-witte
onder hen slaapt er een kat, varens kruipen door de kieren naast de mos op t
tegelpad. Zwarte tafel en 3 stoelen
schutting vol bijengebroed. Vliegen af en aan voor gaatjes zo te zien
gaat het ze goed. Amberboom geeft daar de schaduw, vlinderstruik is slechts een
stronk, zonder bloemen zonder blaadjes over t hek motorgeronk. Stenen bakken
met viooltjes en zowaar een muizenhol. Bloeiend staat de kamperfoelie kruipt de
hele schutting vol. Uitgebloeide forsythia-takken vijver volgepropt met kroos.
In de hoek een groene kikker naast een uitgebloeide roos. Kikkervisjes plompenbladen
grote vlinderstruik met bloem. Vlinders, vliegen, torren , kevers om haar heen
klinkt het gezoem. Kleurende petunia’s bloemen vliegen in het engels gras.
Zomaar door de tuin gelopen… uitgekomen bij ’t
terras.
© Juul Baars 12 juli 2022
Ik kies de weg die zich in kleuren spreid
vervul mijn tijd met eindeloos verlangen
ontwijk de doelloosheid die mij wil vangen
mijn fantasie tot tegenslag herleid
ik wacht totdat de tijd heeft overwonnen
mij om het eeuwig accepteren vraagt
de schittering van mijn kleur langzaam verdaagt
mij terugbrengt naar daar waar ik was begonnen
en als mijn zijn zich uit in ongesproken zinnen
waarin de kleuren van mijn liefde staan gespeld
dan ontwaar ik weer dat ik met jou versmelt
in de zachtheid van het eindeloos beminnen
de tijd vervaagt de kleuren van mijn leven
vervormt de klank van het tijdige bestaan
totdat er geen weg meer is die ik nog kan begaan
en kleuren in het zwart worden beschreven
© Juul Baars 29 mei 2022
© Juul Baars 25 mei 2022
spijt verzacht
en heeft de klank van berusting
spijt kent geen vervolg
en eindigt met het laatste woord
dat in zichzelf haar betekenis verliest
elk afscheid tekent de werkelijkheid
van het moment dat je mij de rug toekeert
langzaam verdwijnt uit mijn gezichtsveld
zoals de dood het leven doet verdwijnen
om niets achter te laten
mijn afscheid was onhoorbaar
omdat ik niet mezelf was
me weer liet vangen in jouw zijn
en niet zag dat je reeds lang geleden was gestorven
in het nu kijk ik terug
voel ik de kleinheid van je bestaan
waarin je je volledig aanpaste
aan alles dat jezelf verloochende
tot voorbij je laatste ademtocht
in mijn gedachten werd je een kleine vrouw
die ooit in liefde geloofde
streed om te verliezen
stierf zonder te sterven
en afscheid nam, van zichzelf
© Juul Baars 5 mei 2022
het onbereikbare lonkt, in sterren
van vergetelheid
zij toont zich in hoorbare stiltes, die zich aaneenrijgen
tot onuitgesproken beloftes
zij doen mij voortgaan op het reeds platgetreden pad
waar cirkels van het verleden zich verbergen
het mij voorbestemde pad voert
door de nevel van mijn gedachtes
waarin ik mezelf blijf verliezen
mijn werkelijkheid is het verhaal
dat ik me heb aangeleerd om te overleven
en terwijl ik voortga
klamp ik me vast aan al het bekende
dat mij dwingt opnieuw dezelfde stappen te nemen
en de schijn wekt dat ik daardoor zal overleven
maar diep in me voel ik
dat de werkelijkheid zich heeft vervormd
tot een schijnbare zekerheid
en het is mijn angst om die zekerheden los te laten
die mij weerhoud om zelf te leren zien
©Juul Baars 25 april 2022
Zekerheid
zijn wij de blinde, die in het duister tast
een weg zoekt in het niets, van onbeschreven beelden
zijn wij als spreeuwen die de lucht doorsnijden
in voorgeschreven zwermen
zoekend naar een hand, die ons leidt
spiegelen wij het onbekende in onze gedachten
en laten ons verleiden tot zekerheid
koesteren we leugens
maken ze ons eigen en verliezen onszelf
zodat we niet meer zien
In onze
drift zijn we in staat om met ongekende felheid
de werkelijkheid te breken, het onwerkelijke aan te nemen
en anderen van onszelf te overtuigen
wij zijn als
een mol, die zijn tunnel graaft
en bij een grote rots blijft dromen van het licht
wij zijn een vogel in een te kleine kooi
die het vliegen is vergeten
wij berusten
in verhalen, van hen die ons gebruiken
vechten voor geveinsde beloften die nooit bewaarheid worden
gedragen ons als lemmingen die zich verdwaasd
door een innerlijke drang gedwongen
in zee storten
© Juul Baars 14 maart 2022
tijd verwatert uren slijten
dagen rijgen zich aaneen
leven duurt een paar momenten,
onbewust vlieg je er doorheen
duizend vragen onbeantwoord,
zoektocht naar een innerlijk zijn
stroom van woorden in je denken
ieder lied heeft een refrein
diepe stiltes in je dromen
het geraas van elke dag
vragen gaan en vragen komen
met een eigen tijdsbeslag
Zee van tranen, zonnestralen
alles sluit wat zich ontsloot
eeuwigheid werd een gedachte
toen het laatste licht verschoot
© Juul Baars 7 februari 2022
Natuur
alles groeit
alles gaat
alles slijt
alles is
kijkend naar het
onbegrijpbare om ons heen
raken we verblind door onze angst
klampen we ons vast
aan alles wat we denken te herkennen
breken we af
wat in eeuwigheid werd gevormd
en zich in pracht en praal
aan ons openbaart
verandert onze angst
in hebzucht
en vergeten we
dat wij slechts één onderdeel zijn
van het al…
bezig met onszelf te
vernietigen…
er is geen weg terug
© Juul Baars 31 januari 2022
toen ik een vlinder was
kon ik doelloos fladderen
vormde de lucht mijn glijbaan
en kende ik geen tijd
toen ik een vogel was
verhief ik mij tot grote hoogte
overzag ik mijn vrijheid
die strekte tot de horizon
maar ooit verloor ik mezelf
in het ondoordringbare zwart
van mijn pijn
sloot ik mijn ogen
vergat mijn droom
en verschool mezelf
in tienduizend vragen
zoals een mossel
in zijn gesloten schelp
op de zeebodem
zich afvraagt waar de zee is
en nog steeds verlangend
naar het licht
slijt ik mijn dagen
in duisternis
© Juul Baas 10 januari 2022
