hij
verdoet zijn tijd
in ademloze stiltes
zijn woorden verschuilen zich
achter een gezicht
van steen
zijn blikken zien het niets
diep in zijn hoofd verscholen
zijn ogen lijken echo’s
van reeds gebroken licht
nog nooit was hij zichzelf
zelfs niet toen hij nog sprak
maar in zijn ademloze stilte
lijkt het alsof hij wacht
soms tracht hij
iets te zeggen
maar alles wat hij uit
klinkt als een mantel van onmacht
vastgekleefd aan zijn huid
Hij
is zijn buitenkant
nog reikend naar het leven
dat hem vergat
in de ademloze stilte
waarin hij niets meer denkt
staat de dood…
die hem van dichtbij..
wenkt,
reeds getekend
© Juul Baars 7 oktober 2022
