.
In de stille ochtendglans,
waar dauw nog twijfelt aan verdwijnen,
verkleurt het licht in zachte dans,
alsof de dag traag wil verschijnen.
Een blad, ooit groen, nu okergeel,
verliest zijn haast, zijn dromen.
Eenvoud sluipt, in wat vergaat-
in wat niet meer zal komen.
Geen pracht, geen schreeuw, geen groot gebaar,
maar het fluisteren van tijd die glijdt.
als een wolk die zonder reden vaart,
een schaduw die zich stil verspreidt.
Zo leert het leven ons te kijken,
niet naar wat schittert, maar wat zwijgt.
Want alles dat verkleurt in rust,
is eenvoud die een droom ontstijgt
© 9 augustus 2025
