spijt verzacht
en heeft de klank van berusting
spijt kent geen vervolg
en eindigt met het laatste woord
dat in zichzelf haar betekenis verliest
elk afscheid tekent de werkelijkheid
van het moment dat je mij de rug toekeert
langzaam verdwijnt uit mijn gezichtsveld
zoals de dood het leven doet verdwijnen
om niets achter te laten
mijn afscheid was onhoorbaar
omdat ik niet mezelf was
me weer liet vangen in jouw zijn
en niet zag dat je reeds lang geleden was gestorven
in het nu kijk ik terug
voel ik de kleinheid van je bestaan
waarin je je volledig aanpaste
aan alles dat jezelf verloochende
tot voorbij je laatste ademtocht
in mijn gedachten werd je een kleine vrouw
die ooit in liefde geloofde
streed om te verliezen
stierf zonder te sterven
en afscheid nam, van zichzelf
© Juul Baars 5 mei 2022
