Verkleuren in eenvoud

.

In de stille ochtendglans,
waar dauw nog twijfelt aan verdwijnen,
verkleurt het licht in zachte dans,
alsof de dag traag wil verschijnen.

Een blad, ooit groen, nu okergeel,
verliest zijn haast, zijn dromen.
Eenvoud sluipt, in wat vergaat-
in wat niet meer zal komen.

Geen pracht, geen schreeuw, geen groot gebaar,
maar het fluisteren van tijd die glijdt.
als een wolk die zonder reden vaart,
een schaduw die zich stil verspreidt.

Zo leert het leven ons te kijken,
niet naar wat schittert, maar wat zwijgt.
Want alles dat verkleurt in rust,
is eenvoud die een droom ontstijgt

 

© 9 augustus 2025

Zonnebloem

 

Ik richt mij naar het vuur in de hemel,
niet uit dwang, uit verlangen.
Wat mij voedt is onzichtbaar,
maar in mijn groei reik ik naar het licht,
vorm ik elke dag een gebed van kleur.

Mijn hart opent zich in stilte,
blad na blad,
tot ik niets meer ben
dan een spiegel van licht.

De aarde houdt mij vast,
maar mijn ziel reikt omhoog.
Ik weet niet waarom ik dans,
alleen dat ik moet.

En als het licht zich verbergt,
wacht ik niet in angst
ik rust,
wetend dat liefde altijd terugkeert.

© 7 augustus 2025